Ааваа та намайг битгий зодооч...

Энэ цаг үед, энэ зуунд ийм харгис үйлдэл, хүний үнэр ч үгүй эцэг байдаг гэдэгт итгэхэд үнэхээр хэцүү байна хэмээн интернэтийн идэвхитэн бичигч бичиж байна.

Хүүхдүүд түр зуур тосгоны өнчин хүүхдийн асрамжийн төврүү хүргэгдсэн ба тэдний эцэг цагдаагийн газар түр амьдарч байгаа. Гэхдээ энэ хэд хоног үргэлжлэхийг мэдэхгүй байна.

Хүмүүсээ та нар тэдний амьдралаар амьдраагүй, тийм нөхцөл байдлыг хараачгүй. Хэрэв хэзээ нэгэн цагт иймэрхүү зүйл тохиолдоод, хүүхдийн хүнд хэцүү амьдралын гэрч болсон үед яаж туслахаа мэдэхгүй, тэдэнд тусалж чадахгүй байх тэр мэдрэмж юу юунаас илүү эмгэнэлт зүйл юм гэдгийг ойлгоно. Үнэндээ би ч бас удаан тэсч чадахгүй.

11 сарын 10-ны үйл явц: Хүүхдүүдийн гэмтэл, шархны байдлаас шалтгаалан холбогдох эрхтэн дархтангууд орон нутгийн өнчин хүүхдийн асрамжийн газартай холбогдож хүүхдүүдийг илгээсэн байна. Холбогдох байгууллагын төлөөлөгч тэднийг асрамжилж болох тухай мэдэгдсэн бөгөөд одоохондоо тэдний тусын тулд төрсөн эцгээс нь тусгаарласан юм байна.



Нинбо Жиангбейсиченг, яг энэ төмөр хаалганы цаана хоёр хүү амьдардаг. Тэдний амьдрал үхлээс ч долоон дор тэдний бие нил шарх болон олон зүсэгдсэн шархаар дүүрэн дарангуйлалд амьдарч байжээ. Тэдний нүдэнд эцэг нь чөтгөр шулам шиг л харагддаг.



Урд хаалга хав дараастай байсан тул би сэмхэн хойгуур нь тойрох боломжтой болсон. Хоёр дахь онгорхой цонх нь хүүхдүүдийн гэр.



Би хэзээ ч энэ шинэхэн цустай царай, арга мөхөсдсөн харцыг хэзээ ч мартахгүй.



Хүүхэд нас гэдэг цэвэр ариун, аз жаргалаар дүүрэн, тоглосон, санаа зовох зүйлгүй, ирээдүйн итгэл дүүрэн байдаг. Гэвч таван настай хүүгийн хувьд хүүхэд нас тийм ч сайхангүй л харагдана. Өдөр болгон тэр аавынхаа цохилтод өртөн, гэдэс нь өлсөн өдөржингөө цоожлогдон байхдаа гадаахь жаргалтай хүмүүст атаархдаг байсан байх



Би өрөөрүү ороод нүдэндээ ч итгэмээргүй дүр зурагтай тааран гэр үү тарчлаан зовоох камер уу гэж бодсон. Хаа сайгүй цус. Зарим нь шинэхэн, зарим нь хатсан байлаа.



Энэ хүүхэд зодуулсанаас үүссэн шинэ хуучин шархаар дүүрсэн байлаа.





Энэ хөл дөнгөн зүү, хайчаар хэрчигдсэн байна. Тэднийг хараад уйлахаас өөр ямар ч нэмэргүй байсан. Яагаад? яагаад? би ийм муухай зүйл харах ёстой гэж?





Энэ шарх өнөөдрийн зодуураас үүссэн. Үгүй ээ! Хутганаас үүссэн шарх байна!



Толгойд том шарх аль хэдийн үүссэн байна.



Энэ шүүрээр дөнгөж хүүхдээ зодсон байна. Эвдэрчихсэн... Хаа сайгүй цус...



Энэ хүүхдүүдийн аав Ян Куаншен гэгч араатан. Жиангсигаас Нингбод ажил хайж ирсэн. Будагчин. Хоёр хүүхдийн ээж хоёр жилийн өмнө түүний зодуураас дайжин зугтжээ.




Би түүнээс "Зоддог болоод хэр удаж байна?" гэж асуухад "Гурван жил" гэж хариулав. "Энэ гурван жилд байнга зодсон уу?" гэсэн асуултад минь "Бараг өдөр бүр" гэж хариулсан юм.

-Яагаад өдөр болгон зоддог юм? Түүний хэдэн настай тухай асуухад тэр хариулж чадаагүй юм.

-Уур хүрэхээр тэрийг цохидог.

-Хүүхдүүддээ хайргүймуу?

- Хайртай учраас зодсын...



Хүүхдүүдийг эмнэлэгрүү илгээлээ.

Эмч шархыг нь оёж байхад хүү янгуучлаагүй бөгөөд дусал ч нулимс гаргаагүй.











Бид дандаа хүүхдүүд бол эх орны цэцэг гэж хэлдэг ч энэ тамлагдсан цэцэгсийг мартжээ. Тэднийг зөвхөн эцэг нь асрамжлах ёстой гэж үү? Хүүхдүүдийг хайрлан хамгаалах гэдэг нь хүүхдийн баярын ганц өдрөөр хязгаарлагдах зүйл биш!